Vorige week vierden we bij Maatschap voor Communicatie ons 19 jarig bestaan. Het was een mooi feestje. Bij binnenkomst werden onze gasten getrakteerd op een geweldige millenniumfoto van de drie oprichters van de Maatschap. Drie jonge mannen in te wijde pakken aan het begin van een nieuw avontuur. Nu, 19 jaar later, bestaat ons managementteam nog steeds uit drie personen. Twee mannen en ik. Het streefquotum van 30% vrouw in de 'top' is in ons bureau anno 2019 tip top in orde. Hoera!
Toch knaagt er iets. Het is 2019. Het jaar dat mijn 19 jarige dochter in Leiden op de universiteit flink aan de weg timmert. Het voelt eigenlijk ridicuul om bovenstaande alinea te schrijven. Gelijke kansen voor mannen en vrouwen zou anno 2019 toch geen onderwerp van gesprek meer mogen zijn? En is in een vakgebied als communicatie, waar de vrouwen al decennia in de meerderheid zijn, één op drie nog wel een hoeraatje waard?
De afgelopen tijd stonden de media bol over het SER advies om een vrouwenquotum in te voeren voor raden van toezicht en bestuur bij de grote bedrijven. Voor- en tegenstanders buitelen over elkaar heen. En, hoe erg ik het ook vind, alle voors en tegens op een rijtje, ben ook ik om. Voer maar in dat quotum, want zonder gaat het simpelweg te langzaam. Het wordt tijd dat we het systeem dat zichzelf hardnekkig in stand houdt doorbreken.
Zo’n quotum alleen is wat mij betreft niet genoeg. Ook buiten de top van het Nederlandse bedrijfsleven spelen vrouwen nog vaak genoeg een te kleine rol. Een belangrijke factor is naar mijn idee dat er veel (voor)oordeel leeft in onze cultuur. En zeker bij vrouwen onderling. We oordelen er gevraagd en ongevraagd op los. De afgelopen 19 jaar heb ik vaak moeten uitleggen dat fulltime werken en het moederschap best te combineren is. En natuurlijk betekent het keuzes maken. Niet altijd makkelijk ook, maar het leven is op zijn tijd sowieso niet makkelijk. Ongelukkige kinderen krijg je er in ieder geval niet van is mijn ervaring. Toch vonden mensen om mij heen er vaak van alles van. Soms zo direct en zo kwetsend. En dát is voor mij misschien wel het aller moeilijkste van carrière maken. Je eigen koers blijven varen, wat een ander ook vindt.
Houd ik hier een pleidooi voor een Nederland vol carrièrevrouwen? Nee. Zeker niet. Ik gun mijn dochter en al haar generatiegenoten wel een oordeelloze toekomst. Ik hoop dat zij hun dromen achterna gaan, hun talenten benutten en hun kansen pakken. Dat zij zich niet laten leiden door wat anderen vinden over wat ‘de norm’ is, maar simpelweg hun hart volgen. Fulltime, parttime of als thuisblijfmoeder. En voor al die meiden die besluiten om een carrière en moederschap te combineren zal het zeker helpen als we dat verrekte vrouwenquotum dan maar invoeren, het fenomeen ‘pappadag’ ritueel afschaffen, vaderschapsverlof invoeren en kinderopvang beter regelen. Maar misschien wel het allerbelangrijkste: laten we wat milder naar elkaar zijn.
Als dat lukt zie ik de toekomst voor mijn dochter en haar vriendinnen zonnig tegemoet. En natuurlijk mijn eigen toekomst, in dat team van toffe mannen en prachtige vrouwen bij de Maatschap.
